حقوق بشر یا فرآیند آمریکایی شدن، آمارهای دروغBBCو هیفوس به مخاطبان - مجله پیامکی

در مقابل عده ی زیاد دیگری هستند که معتقدند سازمان های حقوق بشری غربی ابزار استعمار نو برای تغییر فرهنگی و یکپارچه سازی جهان در جهت تامین منافع غرب هستند. این عده هرچند به واسطه دگراندیشی شان مورد هجمه جوامع روشنفکری قرار می گیرند اما برای اثبات این مدعا دلایل قابل توجهی را ذکر می نمایند که کمتر مورد توجه قرار می گیرد.

دکتر علی شریعتی در توصیف تزریق افکار نوظهور به زنان به اسم آزادی می نویسد: زن آزاد می گردد اما نه با کتاب و دانش و ایجاد فرهنگ و روشن بینی و بالا رفتن سطح شعور و سطح احساس و سطح جهان بینی، بلکه با قیچی!

قیچی شدن چادر!

زن یک باره روشنفکر می گردد!

یکی از همین مجلات مخصوص زن شرقی، نوشته بود که در تهران از سال 1335 تا 45، مصرف لوازم آرایش 500 برابر شده است و موسسات زیبایی 500 برابر.

500 برابر رقم بسیار سنگینی است معجزه است!

شاید این سخن شریعتی که مربوط به سه دهه پیش است امروز بیشتر برای زن شهروند ایرانی ظهور و بروز دارد. این تغییر نگرش در گروه های مختلف اجتماعی از جمله زنان نه به وسیله تهاجم نظامی محقق شده است و نه کسی آنها را مجبور نموده که تن به این تغییر نگرش بدهند. در طول بیش از چند دهه به زنان جهان القا شده که صندلی زن در مصرف لوازم آرایشی، حقوق برابر با مردان، خدمت در ارتش ها، رها کردن خانواده و تن دادن به ساختار اداری و دریافت پست های مدیریتی خلاصه شده است. یعنی اینطور وانمود می گردد که زن ایده آل زنی است که بتواند تمام موارد فوق را در خود جمع کند.

حال سوال اینجاست که چه کسی این قرائت از زنان را ارائه داده است و چرا غربی ها با معیارهای تحت عنوان حقوق بشر کوشش می نمایند تا این نگرش را به سایر فرهنگ ها و ملل بقبولانند؟ آیا نگرش سایر ایدئولوژی ها و خرده فرهنگ های موجود در سایر نقاط جهان ارزش تعریف مسائل اختلافی چون حقوق زنان را ندارند؟

از طرفی آمارها و ارقام نشان می دهد که تعاریف ارائه شده نه تنها به بهبود کیفیت زندگی بشر نیانجامیده بلکه زمینه را برای تضییع حقوق ملت ها با شیوه های مختلف فراهم نموده است. برای مثال آمار ارائه شده در نمودار زیر نشان می دهد که چه قسمت هایی از جهان دارای بیشترین میزان افسردگی است. طبق آمار ارائه شده توسط موسسه health line ایالات متحده، اروپای غربی، کانادا و هندوستان بیشترین میزان ابتلا به افسردگی را در سراسر جهان به خود اختصاص می دهند.

حالا اگر آمار ارائه شده در خصوص افسردگی در نمودار فوق را با گزارش سالانه موسسه خانه آزادی درباره حقوق سیاسی جهانی و گسترش آزادی های مدنی مقایسه کنیم به نتایجی جالبی می رسیم. در واقع کشورهایی که دارای بیشترین میزان و شاخص آزادی های مدنی با شاخص غربی هستند حدودا همان کشورهایی هستند که از آمار بالای افسردگی رنج می برند. برای مثال ایالات متحده، کانادا، استرالیا و اروپای غربی نواحی مشترک در هر دو نمودار می باشند.

البته ما قصد نداریم در این گزارش به رابطه این متغیرها به شیوه کاملا خطی نگاه کنیم اما حداقل اینطور به نظر می رسد که شاخص هایی که سازمان های حقوق بشری وابسته به اروپا و امریکا ارائه می دهند نیز نه تنها نتوانسته تاثیر مثبتی بر کیفیت ساکنان کشورها داشته باشد بلکه تا حدودی به افزایش تنش روحی و ناملایمات اخلاقی در این کشورها انجامیده است تا جایی که آمار حیرت آور 121 میلیون نفر افسردگی مضمن را که عمده آن ها هم ساکن کشورهای اروپایی و آمریکایی هستند به ارمغان آورده است.

اما نکته قابل توجه درباره تنها به جوابگو نبودن شاخص های غربی برای تامین حقوق بشر و بی توجهی به المان های فرهنگ بومی کشور خلاصه نمی گردد. موسسه هیفوس hivos در صفحه فیس بوک خود برای توصیف وضعیت حقوق زنان و برابری جنسیتی به آمار شبکه بی بی سی استناد نموده است.

شبکه ای که نه تنها نقش همراه کردن افکار عمومی کشورهای مخالف سیاست های غرب را بر عهده دارد بلکه نقش تاثیرگذاری بر نظر سازمان های حقوق بشری و دیدگاه آن ها درباره استانداردهای زندگی کشورهای غیر غربی ایفا می نماید.

در آماری که بی بی سی درخصوص برابری جنسیتی در سراسر جهان ارائه نموده است وضعیت کشورهایی چون آمریکا، اروپای غربی، کاندا و استرالیا مطلوب تصور شده است و در مقابل وضعیت حقوق زنان در کشورهای مسلمان قرمز توصیف شده است. وقتی آمار بی بی سی مرجع یک سازمان حقوق بشری در قضاوت پارامترهای حقوق بشری کشوری قرار بگیرد نباید توقع داشت که گزارش سالانه در خصوص کشوری مانند ایران مثبت باشد.

از سوی دیگر درگاه های محلی شبکه جهانی بی بی سی توسط اپوزیسیونهای کشورهای مخالف غرب ارائه می گردد و قطعا آمار ارائه شده توسط آنها موافق همراهی با حاکمیت ها نخواهد بود. عموما سازمان های حقوق بشری منبع اطلاعاتی خود را به وسیله تطمیع عناصر اپوزوسیون فراهم می آورد و این موضوع جدا اصل بی طرفی را در خصوص گزارش های این سازمان ها زیر سوال می برد.

سازمان های وابسته به دولت های اروپایی و امریکایی سالانه با تزریق میلیون ها دلار پول به اپوزوسیون های کشورهای مخالف غرب از آن ها می خواهند تا گزارش هایی را علیه حاکمیت ها انتشار دهند و این گزارش های پایه اصلی فشار نهادهای بین المللی را به کشور هدف فراهم می آورد.

میزان یاری های اقتصادی و مبالغ اقتصادی به کشورها تا حدی جذاب است که معمولا بر سر جذب آن ها میان عناصر فراری و خبرنگاران مخالف دعوای شدیدی راه می افتد موضوعی که شاید در میان اپوزوسیون جمهوری اسلامی و طیف ضدانقلاب نیز بروز و ظهور زیادی داشته و اسناد مختلفی درباره آن ها توسط رسانه ها منتشر شده است.

در مجموع اینطور به نظر می رسد تا زمانی که معنای عبارات حقوق بشر و غربی شدن در سازمان های حقوق بشری یکسان باشد، فرهنگ بومی کشورها در این گزارش ها بی ارزش تصور شوند و مجرمین فراری نقش گزارشگران را بازی نمایند نمی توان اصل بی طرفی نهادهای حقوق بشری را پذیرفت. چرا که پذیرش نظر این نهادها با از دست رفتن شاخصه های فرهنگ بومی هم ردیف است و هیچ حاکمیتی چنین خیانتی را نمی پذیرد.

از طرفی مهمترین شیوه تزریق و ترویج سبک زندگی غیر قابل پذیرش غربی برای کشورهای دارای سابقه فرهنگی و تمدنی گسترده اعمال فشار به وسیله همین گزارش ها و نهادهای حقوق بشری است. در واقع امروز ابزار قیچی شدن چادر نه جنگ و تهاجم نظامی است بلکه فشار به وسیله افکار عمومی، مهره های خود فروخته و در نهایت گزارش های واهی نهادهای حقوق بشری این نقش را ایفا می نماید.