دانشمندان موش ها را غلغلک دادند؛ اما چرا؟ - مجله پیامکی

خرموش ها موجوداتی فوق العاده بازیگوش هستند؛ آن ها به بازی و تعقیب وگریز علاقه فراوان دارند و وقتی غلغلک داده می شوند ازشدت شادی به هوا می پرند. پژوهشی نو، نشان می دهد که مرکز این بازیگوشی جایی در سلول های ناحیه خاصی از مغز خرموش ها نهفته است.

به گزارش ساینس نیوز، دانشمندان 28 ژوئیه در نشریه نورون گزارش دادند که نورون های موجود در ماده خاکستری اطراف مجرا یا PAG در خرموش ها، در طول انواع مختلف بازی فعال هستند و مسدودکردن فعالیت آن نورون ها موجب می گردد که این جوندگان بسیار کمتر بازیگوش شوند. مطالعه اخیر از این ایده که تفریح اجتماعی درمیان پستانداران و احتمالا دیگر جانوران امری غریزی است، پشتیبانی می نماید.

ماده خاکستری اطراف مجرا در پستانداران، خزندگان، ماهی ها و حشرات وجود دارد و اغلب در تعدیل درد و پاسخ دهی به تهدید نقش دارد. این قسمت بعلاوه با فراوری صدا در حیوانات مرتبط است. این ساختار تونل مانند به عنوان یک ایستگاه تقویتی دو طرفه عمل می نماید که اطلاعات بین ساقه مغز و قشر جلوی پیشانی را باهم درمی آمیزد. مسدود کردن فعالیت این بخش، سروصداها و بازیگوشی خرموش ها را کاهش می دهد.

دانشمندان گمان می نمایند بازی کردن به حیوانات یاری می نماید تا انعطاف پذیری بیشتری داشته باشند. حتی بعضی از دانشمندان بازی کردن را با عملکرد بهینه مرتبط می دانند. نتایج این پژوهش درمورد رفتاری کمتر شناخته شده، به ویژه ازنظر نحوه کنترل شدن بازی در مغز، بینشی نو ارائه می نماید. مایکل برشت عصب شناس در دانشگاه هومبولت برلین و یکی از محققان پژوهش، می گوید: تعصب هایی وجود دارد که بازی رفتاری بچگانه است، اما بازی رفتاری است که کمتر به آن پرداخته ایم.

به عنوان مثال، بچه ها هنگام بازی شادی می نمایند و می خندند و وقتی که همبازی شاد نباشد، دیگر بازی نمی نمایند. خرموش ها هم وقتی سرگرم می شوند و از بازی لذت می برند، از شادی قهقهه می زنند و جیرجیر می نمایند، اما خنده خرموش ها شبیه بچه های انسان نیست. بعلاوه، پژوهش های پیشین نشان می دهد که هرچه خرموش غلغلکی تر باشد، بازیگوش تر است و بیشتر می خندد.

برشت و همکارانش خرموش ها را به زندگی آزمایشگاهی و غلغلک داده شدن و بازی تعقیب وگریز عادت دادند. آن ها دریافتند که وقتی خرموش ها بازی می نمایند، در فرکانس 50 کیلوهرتزی که انسان قادر به شنیدنش نیست، از سر شادی و شوق جیغ می کشند. خنده شاد خرموش ها این شکلی است، و محققان این قهقهه های فراصوتی را به عنوان راهی برای سنجش زمان خوش گذرانی خرموش ها ثبت کردند.

برشت و همکارانش در ابتدا مشکوک بودند که آیا PAG آن قدر در بازیگوشی نقشی دارد که صداهای حیوان را کنترل کند یا خیر. محققان درحین بازی تعقیب وگریز و غلغلک، فعالیت سلول های منفرد PAG خرموش ها را ثبت کردند. آن ها دریافتند که سلول های واقع در دو ستون جانبی PAG درطول بازی بسیار فعال بودند. برشت می گوید: در پاسخ به غلغلک سلول ها واقعاً دیوانه می شوند. نکته مهم، این است که درحین تعقیب وگریز و غلغلک سلول های یکسانی فعال شده بودند.

مضطرب کردن خرموش ها با قرار دادنشان روی یک سکوی مرتفع و روشن، بازیگوشی و خنده های آن ها را سرکوب کرد و فعالیت سلول های شادی را کاهش داد. سپس محققان سلول ها را به طور ژنتیکی تغییر دادند تا بتوانند با استفاده از نور، فعالیت آن ها را متوقف نمایند.

نتایج نشان می دهد که PAG برای بازی، احتمالا به عنوان بخشی از یک مدار مورد احتیاج است. برشت و همکارانش قبلا نورون های پاسخ دهنده بازی را در قشر حسی پیکری یا ناحیه ای از مغز که مسئول درک لمس است، یافته بودند. بااین حال، تحقیقات دیگر نشان داده است که حیوانات بدون وجود این قشر همچنان بازیگوشی می نمایند.

درک بهتر PAG ممکن است به محققان یاری کند تا دانش خود را از افسردگی در انسان بهبود بخشند. به گفته پژوهشگران، افرادی که واقعا به یاری احتیاج دارند، کسانی هستند که نمی توانند بازی نمایند. پژوهش نو گامی به سوی درک عملکرد PAG در مغز است و می تواند روزی در انتخاب برترین راه های درمان برای بیماری های مختلف به پزشکان یاری کند.

برشت افزوده است که تیم محققان با هدف درک تفاوت مقدار بازیگوشی بین گونه های مختلف و اینکه چرا بعضی بازیگوش تر هستند، میخواهد پژوهش دراین ناحیه مغزی در حیوانات دیگر را ادامه بدهد. اولین کاری که برشت پس از درک اهمیت این ناحیه در مغز خرموش ها انجام داد، نگاه کردن به آن در مغز انسان بود. او می گوید: حدس بزنید چگونه است؟ خیلی بزرگ است و این تصادفی نیست. هیچ گونه ای به مقدار انسان بازی نمی نماید.