حیدر، 1: خودرو نظامی بدون سرنشین ایرانی برای مقابله با تانک و خودروهای زرهی
به گزارش مجله پیامکی، خودروی بدون سرنشین حیدر1، خودرویی با شاسی خوابیده و 6 در 6 با دو آنتن یا دوربین که روی ستون های خودرو قرار می گیرند.
به گزارش خبرنگاران به نقل از روزیاتو، به گفته مقامات ارتش جمهوری اسلامی ایران، این خودروی بدون سرنشین در دو نسخه تهاجمی فراوری خواهد شد. یکی نمونه از این خودرو نظامی کوچک دارای مسلسلی از نوع ایرانی و به سبک AK-47 خواهد بود که روی سقف و به صورت برعکس قرار گرفته تا بتوان از یک خشاب بلند موزی شکل با 40 گلوله در آن استفاده کرد. بدین ترتیب این خودرو دارای یک نوع دوربین خواهد بود که به آن اجازه هدفگیری خواهد داد. با این وجود این هدفگیری از نوع بسیار دقیق نبوده و بیشتر با هدف آتشباری و مجبور کردن نیروهای دشمن به قرار گرفتن در حالت تدافعی کار به کار خواهد رفت. دومین نوع خودرو نظامی حیدر1 به طور ویژه برای حمله به واحدهای زرهی دشمن طراحی شده و مانند یک پهپاد کامیکازه به زیر تانک یا خودروهای زرهی دشمن رفته و با منفجر کردن مهمات منفجره خود در زیر شکم این خودروها که آسیب پذیرتر از دیگر نقاط است، آن ها را از کار خواهد انداخت.
از مواد منفجره مورد استفاده در این خودروها می توان به نفوذ نماینده های با قابلیت شکل گیری در اثر انفجار اشاره نمود، ابزار ضد تانکی که از انفجار برای ایجاد یک جهش با سرعت بالا از مس ذوب شده با توانایی نفوذ به درون زره های سنگین استفاده می نماید. ایده استفاده از خودروهای کوچک کامیکازه که به زیر تانک ها رفته و آن ها را منهدم می نمایند ایده تازه ای نیست.
در دوران جنگ جهانی دوم، ارتش شوروی با تغذیه سگ ها در زیر تانک ها، آن ها را آموزش داده و به حیواناتی ضد تانک تبدیل کرد. سپس یک کمربند انفجاری به بدن این سگ ها متصل شده، مدتی گرسنه نگه داشته شده و در ادامه در میدان نبرد رها می شدند. این سگ ها در کوشش برای بدست آوردن غذا به سمت نزدیک ترین تانکی که می دیدند- که اصولاً یک تانک آلمانی بود- می رفتند و فیوز تماسی نصب شده روی کمربند یا جلیقه انفجاری باعث می شد که مواد منفجره فعال شده و تانک مذکور را از بین ببرد.
ارتش آلمان هم سلاح مشابهی ساخته بود که مین شنی دار جالوت نام داشت که البته به جای سگ یک خودرو شنی دار کوچکی بود. نیروهای متفقین برای اولین بار در سواحل آنزیو و در اوایل سال 1944 با خودروهای کنترل از راه دور جالوت روبرو شدند. علیرغم اینکه این سلاح در مقایسه با رویکرد روس ها یک سلاح انسانی تر بود اما به علت سرعت پایینش کارآیی چندانی نداشت.
به نظر می رسد که خودرو کنترل از راه دور حیدر1 هم بیشتر در جنگ های کوچک و چریکی مناسب باشد. با این وجود ارتش ایران بدون شکل طراحی و تکنولوژی بکار رفته در این سلاح را بهبود خواهد بخشید تا به یک سلاح کم هزینه اما موثر تبدیل گردد. بدین ترتیب می توان خودروهای کامیکازه حیدر1 را با هزینه ای اندک فراوری نموده اما برای ایجاد صدمات قابل توجه به نیروهای متخاصم به کار گرفت.
منبع: جام جم آنلاین