نقد فیلم شب ساکت (Silent Night)؛ کمدیِ متفکرانه آخرالزمانی
به گزارش مجله پیامکی، فیلم شب ساکت اولین اثر کامیل گریفین است که تا حدی شبیه به ترکیبی از فیلم های دوستان پیتر و ماخولیا است. فیلم با سرمستی و شادی یک جشن کریسمس شروع می گردد، اما ادامه اش مثل یک درام آخرالزمانی است که در آن، یک گروه از دوستان قدیمی باید تصمیم بگیرند که چند ساعت باقی ماندۀ زندگی شان را چگونه بگذرانند. آخرالزمان در این فیلم یک جور اتفاق پر سر و صدا نیست بلکه خیلی ساکت و وسط جشن و شادمانی اتفاق می افتد.
به گزارش خبرنگاران؛ شخصیت های این فیلم گروهی از زن و شوهر ها هستند که در گذشته هم دانشگاهی بوده اند و برای دورهمی به خانه نل و سیمون رفته اند: ساندرا (آنابل والیس) و شوهرش تونی (روفوس جونز)؛ الکس (کربی هاول) و بلا (لوسی پانچ)، به اضافۀ دکتر جیمز با شخصیت (ساپ دیریسو) و یک غریبۀ جوان به نام سوفی (لیلی رز دپ). این یک آغاز معمولی برای دورهمی های محبت آمیز است؛ فضایی پر از احساسات فراموش شده، دلخوری های پنهان، سیگار کشیدن در بالکن و خندیدن به عکس های قدیمی. اما کم کم نشانه های بد پدیدار می شوند. (صحنۀ بریدن دست و ریختن خون روی هویج ها نشانه ای از اتفاقات ناخوشایند است). تا اینجای فیلم شخصیت ها اصلا پرداخت خوبی ندارند و حتی معلوم نیست که چرا باید با هم دوست باشند تا چه برسد به اینکه کریسمس را با هم بگذرانند. جریان فیلم تصنعی است و دغدغه ها و اختلافات آن ها به نظر بی اهمیت و نامعقول می آید.
اما فیلم کم کم قوت می گیرد. به تدریج از دل این کمدی کلیشه ای درخشش هایی پیدا می گردد. گردباد هایی از مواد سمی در حال حرکت به سمت منطقه هستند. این سم از نوعی است که باعث مرگ آهسته و عذاب آور می گردد. دولت قرص هایی مخصوص خودکشی توزیع نموده است که مردم بتوانند قبل از رسیدن گردباد خودشان را بدون درد از بین ببرند. فیلم از این جا به بعد به شکل ظریف و متفکرانه ای دیدگاه های مختلف دربارۀ این فاجعۀ قریب الوقوع محیط زیستی را به تصویر می کشد. وقتی والدین در حال تبادل نظر و رقصیدن هستند، این پسر بزگتر نل به نام آرت (رومان گریفیث دیویس) است که دربارۀ امکانی که دولت برای خودکشی فراهم نموده سوال می نماید و به این فکر می نماید که آیا هنوز شانسی وجود دارد یا نه.گریفین می خواهد در فیلم خود نقدهای هم به بعضی مسائل اجتماعی و سیاسی داشته باشد، اما نقدها او تا حدی مبهم باقی می مانند. با این حال به یاری موسیقی ارکستری و تاثیرگذار لورن بالف و لحن متین و بینش عمیق گریفین، لحظه های خیلی خوب و تاثیرگذاری در فیلم ایجاد می گردد که نیروی عاطفی زیادی دارند (مثل لحظۀ تبادل نظر با مادر نل به وسیله تماس تصویری). وقتی یک سوم اول فیلم را میبینید اصلا انتظار ندارید که در این فیلم به چنین نیروی عاطفی عمیقی برخورد کنید.
در بین بازیگران، بازی نایتلی برجسته است. در ابتدای فیلم او یک میزبان نگران است که می ترسد سیب زمینی برای مهمان ها کم بیاید. اما در ادامه فیلم و در مقابل شرایط سختی که پیش می آید، جنبۀ مقاوم و سرسخت شخصیت او هم آشکار می گردد. بقیۀ بازیگران چیز زیادی ارائه نمی نمایند و آدم را به این فکر می اندازند که اگر شب ساکت از شخصیت های غنی تر و شسته رفته تری برخوردار بود چقدر فیلم بهتری میشد. در مواجهه با آخرالزمان، مهم ترین چیز انتخاب همراهان درست است.
در کل می توان گفت فیلم شب ساکت بعد از یک آغاز مایوس نماینده و کمدی گونه، کم کم خودش را پیدا می نماید و به فیلمی متفکرانه دربارۀ قدم گذاشتن به درون تاریکی تبدیل می گردد.
منبع: empireonline.com
منبع: فرارو