نسخه الکترونیک؛ از سیر تا پیاز - مجله پیامکی

نسخه الکترونیک بی تردید یک فناوری مدرن و پیشرفته در ارتباط بهتر پزشک، بیمار و داروخانه است. هیچ پزشکی نمی تواند در این اصل تردید داشته باشد.

در برترین شرایط، حتی زمانی که زیرساخت های مناسب وجود دارند و سال ها مورد پایش و اصلاح قرار گرفته اند هم هیچ کاری با اجبار و بدون تعامل میسر نمی گردد. این واقعیت هم در حیطه درمان و هم در حیطه مدرنیزاسیون اهمیتی صدچندان پیدا می نماید.

کار پزشکی و به طور اخص نسخه نویسی در کشور ما از چند سال پیش در یک چرخه معیوب با دور تند رو به زوال رفته است. انکار اقتصاد در کار سلامت تحت شعارهای عوام فریبانه تاروپود کار پزشکی را بر باد داده است؛ تعرفه ای یک دهم کشورهای فقیر همسایه تحمیل نموده و مزمن شدن این درد، باعث پدیده فرار از ویزیت یا ویزیت هایی شده که به همان یک دهم هم نمی ارزند!

عوام ارزش هر چیز را با بهایش می سنجند. از تحقیری که این موضوع بر پزشکان تحمیل می نماید و از بی توجهی به دستورات پزشک و مراجعه متعدد به پزشکان مختلف هم که بگذریم، مصیبت آن است که در نظر مسئولان ما هم واقعا ارزش ویزیت های ما همان قدر است که هست؛ اگر این طور نبود این قدر راحت از طب سنتی دفاع نمی کردند و قائل به نوعی طب سنتی دانشگاهی نمی شدند.

راستی اگر یک معجون جادویی همه دردها را به اشاره ای درمان می نماید، پس این همه معاینه و وقت گذاری برای توضیح حال و ثبت علائم لابد توطئه این نابکاران برای تیغ زدن مردم است. سایر ساکنان کره مسکون هم گول این اشرار را خورده اند که بابت این کارهای بی خود (بیمه ها و نه مردم) به پزشکان عمومی هم حداقل 40 دلار بابت هر ویزیت پرداخت می نمایند. درواقع، کسی که قائل به نوعی طب سنتی دانشگاهی باشد نمی تواند ضروریات طب مدرن را به خوبی قدر بگذارد.

اگر ویزیت تنها ملاقاتی باشد برای برنامه ریزی یک اقدام جراحی یا… باز هم نمی توان نسخه الکترونیک را اجبار کرد، چه برسد به الکترونیکی کردن اجباری ویزیت یک متخصص نسخه نویس که عمده کارش در همان ویزیت صورت می گیرد. به خصوص اگر در یک مرکز دانشگاهی به وسیله یک استاد و به همراه آموزش دستیار و دانشجو و شرکت دادن بیماران در تحقیقات مختلف باشد که درحال حاضر اجرتی معادل یک دلار ناقابل برای همه این خدمات دارد و خریدار خدمت که بیمه ها هستند با استفاده از قوای دولتی از آن دفاع می نمایند.

تازه بخشی از آن یک دلار هم باید به مخارج بیمارستان اختصاص یابد -آن هم در شرایطی که همه چیز به دلار محاسبه می گردد- با این نوع محاسبه و برنامه ریزی نه در سواد و اطلاعات برنامه ریزان که در توانایی های پایه ای تر ایشان باید تردید کرد. نقیصه ای که در نسل های مختلف مسئولان به ارث می رسد و مثل سایر بیماری های ارثی، چون چشم بر آن می گشایند، عجیب بودن آن را درنمی یابند.

استفاده از فناوری های مدرن در برهوت فرهنگی تنها با اجبار و زور امکان پذیر است و وقتی جا افتاد نه تنها به بهبود واقعی و دائمی اوضاع نمی انجامد که تنها برهوت را جاودان و خوش رنگ می نماید.

تنها جامعه پزشکی است که این برهوت را می بیند، سایر اقشار مفتون ظاهر مدرن نسخه الکترونیک خواهند شد. عدم اطاعت کورکورانه و مجبورکردن مسئولان به اصلاح زیرساخت های ضروری یا حداقل تعویق این تصمیم به آینده جزء وظایف اجتماعی پزشکان است و در شرایطی که بنا بر مسئولیت شغلی خود نمی توانند بیماران خود را ویزیت ننمایند. در صورت اجبار به همکاری می توانند با درخواست همدلی عمومی و به طور دسته جمعی بیماران را بدون دریافت همان حداقل ناچیز، ولی به روال سابق ویزیت نمایند.

بنابر هیچ قانونی نمی توان پزشکان را به خاطر ایفای رایگان وظایفشان و سرباززدن از قواعدی که تعهدی در خصوص آن نسپرده اند مورد بازخواست قرار داد. از خود هزینه می نمایند تا بیمه ها مجبور شوند برای خاطر بیماران مقررات نوظهور خود را زیر پا بگذارند. شاید مردم باور نمایند مقصود پزشکان پول بیشتر و اقتصاد نیست و کنه قضایا را دریابند. شاید سازمان های پزشکی بتوانند این رفتار قانونی و انسان محبت آمیز را بشناسانند و از آن در جهت گگرددن محوری ترین قفل سلامت؛ تعرفه ویزیت بهره ببرند.

تعامل با پزشکان برای همکاری در نسخه نویسی الکترونیک راه حلی است که می توان اصلاح ویزیت به قهقرارفته در کشورمان را با آن آغاز کرد؛ چراکه افزایش ناگهانی تعرفه ها تا مقادیر واقعی بدون برطرف اشکالات ویزیت ها امکان پذیر نیست.

سازمان نظام پزشکی و سایر سازمان ها و انجمن های پزشکان باید مدافع حق قانونی پزشکان در همکاری کردن یا نکردن با نسخه الکترونیک باشند.