سفر جاده ای در کرانه غربی نروژ - مجله پیامکی

نروژ به معنی راه باریک میان تنگه ها است. از آنجا که آبدره های منجمد زیادی کرانه های غربی این کشور را تکه تکه نموده اند، نام نسبتا مناسبی بر این کشور گذاشته اند. این مقاله گزارش سفر جاده ای پیتر تومینگ (PETER THOEMING)، نویسنده سایت لونلی پلنت (Lonely Planet)، در کرانه غربی نروژ است. گزارش حاضر بیش از آن که راهنمای عملی سفر جاده ای باشد، توصیف زیبایی ها و مناظری است که می توان از چنین سفری انتظار داشت.

ساختمان های زیبایی که دور تا دور ساحل برگن را پر نموده اند، یادآور روزهایی هستند که برای قرن ها این شهر مرکز تجاری مهمی از اتحادیه هانزا (Hansa) بود.

ساختمان های تاریخی بریگن (Bryggen) در ساحل برگن (Bergen)

در نروژ موتورسواری می کنم. این کشور شگفت انگیز با هوای گهگاه بارانی که تابش آفتابش همان تصویر کلیشه ای را که از نروژ داشتم برایم مجسم نموده است. پیش از آن که به سمت شهر وُس (Voss) بروم، در پی آبدره اول به شرق و سپس به شمال می روم و دشت ناهموار و شیب دار مرا با فکر وایکینگ ها و خدایان دمدمی مشغول می نماید.

جاده ها، پل ها و تونل های نروژ بازتاب کاملی از مهارت و سرسختی بی نظیر سازنده هایشان هستند، ولی اگر نگاهی هم به بالا بیاندازید و صخره های بلند را ببینید، دیگر میلی به تماشا ساخته های دست بشر نخواهید داشت. من هم حونام به جاده نیست؛ کم مانده بود خودم را در ترافیک گیر بیاندازم. مراقب باشید که چشم انداز زیبای جاده استالهایم اسکلویا (Stalheimskleiva) حواستان را از پیچ های تند جاده پرت نکند.

جاده های اصلی نروژ شرایط بسیار خوبی دارند ولی تمام جاده های فرعی از زمستان های طاقت فرسا جان سالم به در نمی برند.

جاده استالهایم اسکلویا

به وسیله جاده استالهایم اسکلویا به سمت شمال و شهر وُس می روم. این جاده پیچاپیچ از بین دو آبشار می گذرد و در طول آن 13 پیچ نعلی شکل قرار گرفته است. جاده با شیبی 20 درجه به هتلی هم نام با خود می رسد. ساخت این جاده 10 کیلومتری هفت سال زمان برده تا خاتمه در سال 1849 تمام گردد. اقامت در هتل چشم انداز ای تماشایی از گود وانگن (Gudvangen) به شما هدیه می دهد؛ صخره های نسبتا عمودی در دره سبز و باریک زیر پایتان همان هدیه ای هستند که در خصوصش صحبت کردم.

کمی از شهر فلام (Flam) عبور می کنم و باید در خصوص چیزی تصمیم بگیرم. مسیر مستقیم را انتخاب کنم و از طولانی ترین تونل جاده ای دنیا، یک اعجاز 28 کیلومتری، عبور کنم یا جاده قدیمی را انتخاب کنم. قبلا عبور از این تونل را تجربه نموده ام پس انتخاب مسیر چندان سخت نیست. بی آنکه پشیمان شوم مسیر دوم را انتخاب می کنم. هرچند برف حاشیه این مسیر باریک، پر شیب و پر پیچ 48 کیلومتری را پوشانده، سطح جاده مسئله ای ندارد و شیطنت کودک درونم را صدا می زند.

جاده هم سطح با دریا نزول می نماید و در راستای یکی از شاخه های آبدره سونیه (Sognefjord) با سرعت می رانم. سپس با یک قایق ترابری از آن عبور می کنم و هم راستا با ساحل به غرب می روم. با قایق دیگری به دراگسویک (Dragsvik) می روم و بعد از آن در جاده E39 هستم.

رفتن به شمال یا شرق، هر دو گزینه های مناسبی هستند چرا که احتمالا در تمام طول مسیر آبدره ای هست که همراهیتان کند؛ اگر هم نبود، پیچ های نه چندان تند نعلی شکل و قوس های طولانی در دامنه صخره ها به جاده تنوع می بخشند. تونل هم بخش جدایی ناپذیر این جاده است.

در گروتلی (Grotli) باز به چپ می پیچم. پس از آنکه کمی در پی آب می روم دوباره ارتفاع می گیرم و به ناحیه ای بسیار سرد می رسم، طوری که انگار نه انگار ساعتی پیش در میان آبدره ها موتورسواری می کردم. در گِیرانگر (Geiranger) دوباره هم سطح با دریا پایین می آیم. این منطقه یکی از برندگان نمایشگاه دنیای (Expo) پاریس در سال 1924 بوده است. سواری در این منطقه به شما اثبات می نماید که گیرانگر استحقاق این جایزه را داشته است.

چشم انداز آبدره گِیرانگر

از اینجا به بعد باز ارتفاع می گیرم چرا که به منطقه مرتفع اورنسوینگن (ornesvingen)، معروف به جاده عقاب، می رسم. مسیر رسیدن به این ارتفاع شدیدا چشم نواز است. دورنمای جاده عقاب شبیه به یک زبان دراز بتنی است.

دره مرتفع رو به ترول استیگن (Trollstigen) به توت فرنگی هایش معروف است و تا جایی که چشم کار می نماید درخت توت فرنگی هست. کمی در کافه یورد باستووا (Jordbaestova) می مانم. کارکنانش ادعا می نمایند که برترین کیک توت فرنگی نروژ را درست می نمایند.

بعد از آن به نردبان ترول (Trolls Ladder) می رسم. موتورم را در پارکینگ می گذارم و تا سکو تماشای چشم انداز پیاده می روم. توده های سنگ روی یکدیگر با تعادل قرار گرفته اند و صخره ها در اطراف پراکنده شده اند. یکی از محلی ها می گوید:گردشگران فکر می نمایند ترول ها آن ها رو دوست دارند. اینطور نیست. مطلقا! چیزی به نام ترول وجود ندارد. شک دارم حرفش درست باشد. چون در این چشم انداز یک ترول می بینم؛ هرچند که به آن ترول های عجیب اینترنتی که می خندند و همزمان تهدید پنهانی پشت چهره دارند، شباهتی ندارد.

پیچ های جاده کوهستانی ترول استیگن

در کتاب راهنما می خوانم که تنها 11پیچ نعلی در سرازیری ترول استیگن وجود دارد اما در جاده که می رانم احساس می کنم بیش از 11پیچ را رد نموده ام. از پل هایی عبور می کنم که آب زیر پایشان چنان از ارتفاع 762 متری سرازیر می گردد که به رنگ سفید درآمده است.

از راه های باریکی می گذرم که از طرفی با زمین های شیب دار و از سمت دیگر با صخره و تخت سنگ تزئین شده اند. از اینجا راه کمی مانده تا به آبدره رومسدالس (Romsdalsfjord) و شبه جزیره ای که در کنج خود شهر آلسوند (Ålesund) را جای داده برسم. آلسوند را دوست دارم. تپه ای در آلسوند وجود دارد که برترین مکان برای تماشای این شهر و آبراه هایش است.

مسیر جاده آتلانتیک به شمال، سمت شهر کریستین سوند (Kristiansund)، راه دیگری برای لذت بردن از زیبایی های کرانه غربی نروژ است. این مسیر تنها 8 کیلومتر طول دارد ولی در همین فاصله 8 پل، از جمله پل پیچاپیچ استورسی سوندت (Storseisundet)، وجود دارد. بعید نیست این پل را در آگهی های تبلیغ اتومبیل دیده باشید و روحتان هم خبر نداشته باشد. روح تان تازه می گردد به خصوص وقتی که دریا را هم در پس زمینه داشته باشید. بعد از پل ها منتظر تونلی طولانی باشید که شما را به شهر کریستین سوند می رساند. حالا وقت استراحت و مرور زیبایی هایی است که تازه تجربه کردید.

نکات سرانجامی

• خلاصه مسیر: شهر برگن نقطه آغاز و شهر کریستین سوند نقطه سرانجام سفر است. بسته به اینکه از کدام جاده فرعی سفر می کنید، مسافت تقریبی 650 کیلومتر را باید طی کنید.
• حمل و نقل: با یک قایق ترابری به اسلو یا کریستین سند (Kristiansand) بروید و از آنجا با موتور یا ماشین سفر را آغاز کنید. می توانید از کشتی هایی که هم موتور و هم ماشین جابجا می نمایند هم بهره ببرید.
• زمان مناسب: از ماه جون تا ماه اوت (اوایل خرداد تا اوایل شهریور) چون در این زمان امکان بازدید از ترول استیگن وجود دارد.
• اقامت: از قبل هتل یا کلبه محلی رزرو کنید.
• ویزا: نروژ عضو منطقه شینگن است. برای سفر به این کشور به ویزای شینگن احتیاج دارید.