نقدی بر لالالند: عاشقانه ای که رکوردهای سینما را جا به جا کرد - مجله پیامکی

فردا/ لالالند جدای از داستان به شدت گیرا و یکپارچه اش فیلم لحظات هم هست. لحظاتی که هر کدامشان جرقه ای از شراره عشق دو شخصیت اصلی فیلم است و با اتکا به همین جرقه هاست که همراه با آتش عشق این دو نفر ما را هم شعله ور می کند.

تا همین دو سال پیش کسی نامی از دمین شَزل نشنیده بود. شَزل با تنها یک فیلم بلند صرفاً جوانک بااستعدادی بود که سعی می کرد در جهانی پرهیاهوی سینما نامی برای خودش دست و پا کند. ویپلش بود که همه چیز را تغییر داد. ویپلش تنها یک فیلم عالی از یک کارگردان بااستعداد و جوان نبود، چیزی بیشتر از یک فیلم اول بود. یک روایت درخشان و خردکننده بود از رنج. یک تصویر سیاه از جهان هنر و سازنده یک فاوست مدرن روی پرده سینما.

کسی اگر حوصله می کرد، می توانست ردپای نیچه را در این فوق شاهکار سینمایی بیابد. فلچر نماد همان ابرمردی بود که نیچه از آن صحبت کرده بود. یک شیطان مجسم و یک الهه سیاهی و نکبت. اما همین مرد بود که دست شخصیت جوان فیلم را می گرفت و به مرحله ای از هنر می رساند که نیچه آن را باعث کاتارسیس می دانست. فیلم انگار از روی این نقل قول نیچه ساخته شده بود: من هر کس را که چیزی فراتر از خود بیافریند و سپس نابود شود دوست میدارم.

شَزل بعد از ساخت چنین شاهکاری باید چه می کرد؟ هر فیلمی که می ساخت ناخواسته با شاهکاری چون ویپلش مقایسه می شد. در یک تصمیم هوشمندانه شَزل تصمیم گرفت جهت به کل متفاوتی را طی کند و فیلمی بسازد دقیقاً در نقطه مقابل ویپلش. یک موزیکال عاشقانه با نیم نگاهی به موزیکال های عصر طلایی. تصمیمی خطرناک که اگر درست به پایان نمی رسید می توانست اعتبار ویپلش را هم زیر سوال ببرد. اما لالالند انقدر شورانگیز و اُستادانه ساخته شده که می توان آن را هم عرض ویپلش ارزیابی کرد.

لالالند از آن فیلم های سهل و ممتنعی است که تفسیر هر گوشه اش می تواند لذت تماشایش را ضایع و زایل کند. اگر ویپلش درباره رنج بود، لالالند درباره عشق است. عشقی ساده و زیبا که هر بیننده ای را مفتون می کند. تماشای لالالند مثل غرق شدن در یک خلسه آرامش بخش است. شَزل توانسته عطر کلاسیک های ژانر موزیکال را با روایتی مدرن بیامیزد و از درون این در هم آمیزی تفسیر تازه ای از عشق به دست بدهد. داستان یک نوازنده جاز خرده پا و یک کافه چی عاشق بازیگری به خودی خود اصلاً داستان تازه ای نیست. تمام هنر شَزل این است که این داستان ساده و تکراری را چنان ملیح و شیرین روایت کرده که تا سال ها از ذهن تماشاگران پاک نخواهد شد.

مجله اینترنتی خبرنگاران