جنگی که ملی نیست - مجله پیامکی

اما در حقیقت آیا تیم های باشگاهی در مسابقات قاره ای نماینده کشورشان به حساب می آیند؟ در این متن به صورت خلاصه به موضوع طرفداری می پردازم.

برای درک بهتر این مسئله می توانیم به نمونه های اروپایی رجوع کنیم. آلمان و انگلستان دشمنی فوتبالی دیرینه ای در خارج و داخل زمین دارند به نوعی که هیچ گاه جدال این دو تیم محبت آمیز به شمار نمی رود، اما هوادارن لیورپول از باخت منچستر یونایتد به یک تیم باشگاهی آلمانی مانند بایرن مونیخ کاملا استقبال می نمایند و آن را جشن می گیرند.

این مسئله در تیم هایی باشگاهی دو کشور آلمان و هلند نیز صادق است. دو کشوری که دشمنی با سابقه ای با هم داشته اند، اما در مسابقات باشگاهیشان نگاه ملی وجود ندارد.

اما ذات طرفداری چه می گوید؟ هواداران دو تیم باشگاهی که عاشقانه تیم خود را دوست دارند و به آن تعصب نشان می دهند، به همان مقدار از رقیب سنتی و معمولا همشهری خود بدشان می آید و مگر می گردد با این حجم از تنفر برای رقیب آرزوی موفقیت داشت؟

بعضا در بعضی از این هواداران حتی باخت رقیب بیشتر از برد تیم خود راضی نماینده است. ذات طرفداری تیم های باشگاهی جمع همین علاقه و تنفر است. چرا باید با نگاه ملی بی مورد به آن رنگ تظاهر بدهیم؟

در کشور ما تلویزیون در بالاترین و اغراق آمیز ترین حد و بعضا رسانه های مختلف در پی تقویت این نگاه هستند. بخشی از آن را می توان کوشش برای برطرف کمبود شادی ملی دانست، اما همان طور که مشهود است این نگاه با ذات طرفداری و دشمنی های مجذوب کننده و کری های موجود هم خوانی ندارد.

حتی اگر دو تیم مسابقه دهنده متعلق به دو کشوری باشند که بین آن ها مسائل سیاسی بزرگی موجود است، باید به هواداران تیم های رقیبشان حق داد که از باخت آن ها راضی و از بردشان ناراحت شوند.

اتفاقی که در سال های اخیر در کشور عربستان سعودی نیز دیده شد. هواداران الهلال در جدال پرسپولیس و رقیب سنتی خود، النصر برای تیم تهرانی آرزوی موفقیت داشتند یا هواداران النصر برای برد استقلال تهران در مقابل الهلال دست به دعا بودند و حتی اطلاعات و بررسی هایی از الهلال را منتشر کردند.

پس شایسته آن است که مسابقات باشگاهی را کاملا از نگاه و علاقه ملی جدا بدانیم و بدون توجه به مسائل سیاسی و نژادی و به دور از تظاهر اجازه بدهیم فضای طرفداری حقیقی برقرار باشد.